15.08.2018
Waga
ciszy
Ludzie jak drzewa zimowego lasu
tacy sami
idę szronem chrupko bezimiennie
przeźroczysta
pod rękę z ciszą
co ma swoją wagę
coraz cięższa
pyta
na ile sposobów umiesz
zaakceptować żal
sięgam po słowa
i mam pustkę w dłoniach
cicho patrzę na opadły liść
proszę
aby pożegnał czas przeszły
by moja krew nie była tak blada
Dni
Na ramieniu usiadł mi kruk
w dziobie trzymał
klucz do śmierci
dał mi już lekcje zamykania oczu
umarłym
i świadomość że ta jest lekka
i trwa sekundę
w osamotnieniu czas płynie wolniej
bezsensownie i niepotrzebnie
boję się tych dni bliźniaczych
zastępujących wizję jutra
łzy dodają koloru dniom
czerni nocy
w rozdwojeniu już nie wiem kim
jestem
Ławeczka
Pod drzewem zbyt
blisko stała ławeczka
aż wrosła w nie
a pień wyrwał ją z ziemi
teraz jest wyżej
ponad to co na ziemi
z nóżkami
sterczącymi w powietrzu
nikt na niej nie usiądzie
zarosła mchem niepamięci
kieruje się ku niebu
wraz z gościnnym drzewem
już nie do ruszenia
jak pamięć
padnie razem z drzewem
nigdy wcześniej
Nowy
dom 3
W nowym domu
łzy już nie wpadają przez okno
kłótnia zamknęła usta
milcząca uciekła
szukając nowego tematu
Ciszę przerywa otwarte okno
krzyk mew i kwakanie kaczek
na wodzie
a brzozy szumią pojednawczo
dla nich i dla mnie pogodzonej
Mam oczy z jadeitu
tak samo twarde bezkolorowe
jak kamień przydrożny
Jest dobrze choć
do pełni brakuje czegoś
Jaśminu
kiść
Przygarniam ręką jaśminu kiść
za zapach słodki dziękując mu.
już nie ma sensu tak dalej iść
ku tamtej ciemnej stronie snu.
Wystarczy zboczyć w chmurny cień
policzkiem musnąć floksów woń
by zetrzeć wszystkie smutki zeń
i twarzą czystą przylgnąć doń.
I poczuć serca Twego bicie
w załomku liścia, barwie bzu.
z zapachem floksów pójść przez
życie
tęsknotą wielką wtórować mu.
Kwiaty naszego niespotkania
roztoczą wonie z krainy snu,
eksplozją barw, co wzrok omamia
nadadzą sens nowemu dniu.
Spotkanie
Spostrzegłam właśnie postać
w załomku oka strukturze łzy
spytałam sama siebie
mylę się, czy to naprawdę ty?
Czasem przychodzą obrazy
jak wątki płótna osnowy dni
odwracasz wzrok i pytasz
to omam czy to jeszcze my?
Boisz się zanikasz
w osłonie pajęczyn przed blaskiem dnia
zasypiasz znowu w kokonie
swych lęków zamkniętych bram
Ta głośna cisza przytłacza cię
Zamykasz oczy i słyszysz dźwięk
ze środka ciebie wijące się
zamknięte kręgi tonów, wiem
Że to ostatnie chwile razem
bez żalu przeprosin bólu łez
bez bycia wspólnoty darem
bez szczęścia tez
bez
bez
Puste
krzesło
Bardzo samotne porzucone
lekkie ciężarem straconym
prostuje nogi
oddycha z ulgą
i nie rozumie
po co mu tak lekko
przecież
może i było ciężko
lecz za to cieplej milej
i czuło się potrzebne
jak fajny mebel
miało kontakt z ciałem
miękkim życzliwym
a teraz czuje
jak stygnie
zamiera
niepotrzebne nikomu
puste krzesło
