Nowe zajęcie!

Frederick wyda mój tomik wierszy, który zatytułowałam "Słowa na wiatr".
Zaproponował abym zawodowo ilustrowała niektóre książki, które wydaje. Przede wszystkim poezję.
Zaciekawił mnie dmuchawiec. Słowa i wiatr, wiatr i dmuchawiec, ptaki i wiatr, bo jak można narysować wiatr? Może tak:

do wiersza "Czas zawieszony"

Zamknęłam oczy 
wstrzymałam oddech 
czas zawieszony w oczekiwaniu 
 list się napisał do połowy 
znaki na bieli usiadły 
czarnym szeregiem 
rozwiane liście szalonym stadem 
zamarły uwięzione 
między niebem a ziemią 
 chcę tak w oczekiwaniu trwać 
zastygnąć w nadziei 
 nigdy nie poczuć 

jak twarda jest ziemia

do wiersza "Prawo jesiennego liścia"

Zadrżeć leciutko na wietrze

w porozumieniu z wiatrem

wolnością odurzony

lecieć wąsko krążyście

upaść na trawę mech

pojechać asfaltem szorstko

zakręcić się wokół przycupnąć

poderwać się za nóżkami

w ciepłych bucikach

zawołać wiatr do gonitwy

a tych co spacerują

naznaczyć muśnięciem

do kałuży wpaść

popłynąć z wodą

jak wielki żaglowiec

dumnie

            do kratki ściekowej

do wiersza "Perfect moment"

Trąbka skarży się smutno

ogrodowe krzesło

w koralach kropel

zasłuchane

dźwięk płacząc

ociera się o kocie futerko

miękki płynie wzdłuż ścian

ku oknu

wraz z dzwonkiem szkła

strąca krople

kilkoma nutkami jazzu

rozpryskują się w rytmie samby

z dotykiem słońca

w pamięci

do wiersza "Współczucie"

Współczuję uwięzionemu

w puszce samochodu

w oczach zastygł mu obraz

pękającego szkła

ptakom rozbitym

o bariery przy szosie

z nieostrym kształtem

przestrzeni w oczach

jej która czas mierzyła

ilością kwitnień magnolii

a tej wiosny dla jej oczu skamieniały

drzewom szpitalnym

ciężkim od spojrzeń ostatnich

i współczuję sobie

że dane jest mi współczucie

do wiersza "Odbicie"

To był piękny pogrzeb

sentymentów, przyzwyczajeń

starych mebli

wszystkiego co napisane

westchnieniem zdziwieniem

jak mumie schowałam je

w małym otworku

wygrzebanym w ziemi

przykryłam lusterkiem

może kiedyś będę sroką ?

odgrzebię, przejrzę się

będę mieć wątpliwości

skąd wiem o lusterku

i dlaczego pokazuje mnie w tej postaci ?

do wiersza "Poranne piekło"

Splątanymi zależnościami

utkano dzień i noc.

O świcie supły wydaja się większe.

O czwartej nad ranem

mówią ludzkim głosem

szepczą, otwierają okna wyobraźni,

podsuwają rozwiązanie.

białe kuleczki mieszczą się w dłoni –

ilość zmieniona w czyn niedopełniony,

a w filiżance czegoś pół lub ćwierć

O piątej ptaki dziobami wykuwają

ciężkie wrota do piekła stłumienia.

W południe jaszczurka w rozgrzanej

szparze podłogi zamarła

uspokojona ciszą

do wiersza "Nie opuszczaj mnie"

Kot udał, że nic nie rozumie

tylko tchu brakło, aby to powiedzieć

końcem ogona powiedział - nie

chcę żyć

by ona to zrozumiała dobrze

powinna koci czas odwrócić

by dalej było

ptaszkowo motylnie i zielonotrawnie

wiotczejąc w jej ramionach

przez przymknięte winogronowe oczy

dawał jej dowody

niezniszczalności mruczenia

a ona szepcze słonymi słowami

- będzie ci tam dobrze, na zawsze…

czekaj na mnie na tęczowym moście

Jak Wam się podoba mój pomysł? Może doczekam się jakiegoś komentarza?